Samenvatting van het seizoen 2007
Het broedseizoen van de Slechtvalken op de KPN toren in de Mortel is weer voorbij. Maar vergeten zullen we deze maanden nooit! Het begon zo mooi. Pa en Ma hernieuwden hun band, Pa was druk met het aanprijzen van de nestkast en Ma zag het ook nu wel weer zitten. Er werd gepaard en er kwamen drie mooie eitjes in de kast te liggen. Ma en af en toe ook Pa zaten vol overgave hun kostbare schatten te bebroeden. En op 14 April kwam het eerste kuiken uit het ei gekropen. De volgende dag, 15 April, volgden de andere twee. Het gezinnetje was compleet.
Aan het eind van de week werd de idylle echter wreed verstoord! Een jong volwassen vrouwtje verscheen in het territorium en er volgde een strijd met Ma. Op maandag 23 april werd duidelijk dat Ma de slag verloren had. Zij was niet meer gesignaleerd sinds zondagavond rond half tien. In de nu volgende weken bleek Pa een SUPERPA te zijn, die koste wat kost zijn kuikens bleef voederen.
Het nieuwe, onervaren, vrouwtje pakte meestal de prooi af die Pa voor zijn jongen had gevangen. Waarschijnlijk beschouwde ze het als onderdeel van het hofmaken. Dat had als gevolg dat het kleinste, zwakste, kuiken op 29 april stierf. De overgebleven twee bleken sterke vechters te zijn en wisten te overleven op datgene wat Pa hen, ondanks S2, wist te brengen. Het webcam-publiek werd heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Zou Pa het weten vol te houden? Gingen deze twee kuikens het redden? Zouden ze daadwerkelijk uitvliegen?
Toen brak Moederdag aan, 13 mei. En het wonder geschiedde: S2 had eindelijk door wat Pa deed.
Dat hij al die prooien thuis bracht voor die kleine, krijsende wezentjes in de kast.
En ze begon, waarschijnlijk gestuurd door hormonen, dezelfde drang te voelen om die snaveltjes te vullen.
's Middags nog met prooi die Pa had aangesleept, maar 's avonds ging "Madammeke Sterre" zelf erop uit en kwam terug met een grote duif!
Die werd vakkundig aan de jongen gevoerd, die eindelijk weer eens met een volle maag en krop de nacht in gingen. En S2 bleef bij ze slapen en probeerde zelfs de , nu al aardig grote, kuikens onder zich te krijgen om ze te warmen. Door deze verandering in het gedrag van de "indringster" zagen we nu de jongen bijna per uur groter worden.
En eind mei, begin juni waren de kuikens zover dat ze de kast uitgingen, het dak van de toren op. S2 bleef grote duiven aanvoeren waarmee ze, zwaar hijgend, op de toren landde, soms vlak voor de buitencamera. Ook aan de vlieg- en jachtlessen nam ze deel en zo kreeg het drama toch een happy end. Begin augustus zijn de jongen voor het laatst gezien bij de toren, wat er op duidt dat ze zelfstandig zijn en hun eigen weg zijn gegaan. Omdat ze niet zijn geringd, zullen we nooit weten hoe het ze zal vergaan in hun verdere leven. Maar ze hebben hard moeten vechten om te overleven in de eerste vier weken van hun bestaan en hopelijk helpt hen dat om een lang en vruchtbaar leven te hebben.
Hope en Faith op de rand van het dak:
Dit schreef ik op het toenmalige Slechtvalkenforum toen de webcams op "zwart" gingen:
quote: Beste vrienden (fans) van de Slechtvalken op de Toren in De Mortel.
De webcams zijn nu off line. Voor iedereen die alleen via deze cams de Slechtvalken kan volgen, komt er zo een eind aan het seizoen 2007.
Het is een verbazingwekkende, ontroerende, emotionele en onvergetelijke ervaring geworden.
Ten eerste omdat Planet de camera's al zo vroeg heeft ingeschakeld.
Nu konden we getuige zijn van het baltsgedrag, het leggen van de eieren en de geboorte van de kuikens.
Maar ook door de dramatische, heftige en uitzonderlijke gebeurtenissen met indringers en rivalen.
Het heeft ons allemaal diep geraakt. Ook werden we zo maar weer eens herinnerd aan het feit dat de natuur prachtig is, maar verre van een sprookje.
De strijd om het bestaan is hard en niets ontziend. En toch bleek dit "drama" een sprookjesachtig einde te krijgen.
Toen eindelijk de ommekeer kwam bij S2, bleek ze een geweldige "pleegmoeder" te zijn.
Op het
BirdCamsAroundtheWorld forum heb ik de volgende tekst onder mijn berichten staan:
Life is not measured by the number of breaths we take, but by the moments that take our breath away.
Het leven wordt niet bemeten aan de hand van het aantal keren dat we ademen,
maar aan het aantal momenten die ons ademloos maken.
13 Mei, Moederdag, wás zo'n moment!
Uit de berichten van de mensen ter plaatse kwamen we te weten dat ze erg actief deelneemt aan de lessen aan de jongen.
Wonderen bestaan nog! Daar zijn wij allemaal nu wel van overtuigd.
Het einde, het afscheid
Het leek alsof Pa op het rooster zat te overdenken wat er de achterliggende maanden allemaal was gebeurd.
En zo afscheid nam van ons, van Ma en Kleintje,
maar ook van Hope en Faith die dankzij zijn volharding
nu op eigen vleugels de wereld in zouden trekken.
